ZEYNEP ŞİMŞEK

Dağınıklık, miskinlik ya da ertelemek… Belki de içimizdeki görünmeyen mücadelelerin yansımalarıdır.

Ben bazen insanların dışarıya yansıttığı görüntünün, iç dünyalarının sadece küçük bir parçası olduğunu hissediyorum. Mesela sürekli uyuyan birini gördüğümüzde onun miskinliğine kızıyoruz. Oysa belki o insan, uykuda bir kaçış arıyordur. Günün ağırlığından, zihninin içindeki gürültüden kaçmak için gözlerini kapatıyordur. Bir başkası, odasını toplayamıyor diye yargılanıyor. Ama belki de zihninde öyle çok şey birikmiş ki, o karmaşa odasına taşmış durumda.
Bir arkadaşım vardı, geceleri mutlaka açık bir film ya da müzik olmadan uyuyamazdı. Ona sorardım, “Neden sessizlikte uyumuyorsun?” diye. Cevabı basitti ama çok şey anlatıyordu: “Sessizlikte düşüncelerim rahatsız ediyor.” İşte o an fark ettim ki, bazen küçük gibi görünen alışkanlıkların ardında büyük yalnızlıklar, korkular ya da kaygılar yatabiliyor.

Toplum ise genelde bu insanlara karşı acımasız oluyor. “Artık toparlan, düzenli ol, çalış biraz!” demek kolay. Ama belki de o insanın toparlanacak gücü yok. Belki bizden çok daha büyük bir mücadele veriyor. Belki de o dağınık masa, aslında içinde taşıdığı yüklerin görünür hali.

Benim aklıma hep şu geliyor: Belki de “tembel” dediğimiz insanlar aslında çok yorgun. Ama bu yorgunluk bedensel değil, ruhsal bir yorgunluk. Onları suçlamak yerine anlamaya çalışsak, belki bakışımız değişir. Çünkü kimse sebepsiz yere kendini hayattan geri çekmez.

Belki yatağını toplamayan bir genç, gece boyunca kaygılarıyla boğuşmuştur. Belki ders çalışmayan bir öğrenci, aslında umutsuzlukla savaşıyordur. Belki de dağınık görünen bir ev, sahibinin içinde taşıdığı fırtınaların sessiz bir yansımasıdır.

O yüzden ben artık aceleyle yargılamak yerine, önce durup bakmayı deniyorum. Bazen bir insanın dağınıklığında, sessizliğinde ya da miskinliğinde görmediğimiz çok derin duygular var. Onları tembellikle suçlamak yerine, belki de sessizliklerini duymayı öğrenmeliyiz. Çünkü en büyük savaşlar bazen görünmeyen yerlerde veriliyor.